Voorwaarts, regen, mars!

Iets later dan gepland, maar hier weer een nieuw verhaaltje! Mijn laptop moest ik namelijk de laatste 5 dagen helaas afstaan, omdat hij elke keer té warm werd en daardoor het niet altijd goed meer deed. Gelukkig heeft iemand van Sport in Action er naar kunnen kijken en doet hij het nu weer redelijk goed. Wel fijn om na 5 dagen je laptop weer te hebben, geen verveling meer en natuurlijk weer de mogelijkheid om jullie op de hoogte te houden!

Zaterdag 12 maart was het Youth Day! We hadden al veel verhalen gehoord over dat er op deze dag elk jaar ’s ochtends een mars is van het leger, verschillende organisaties en van veel verschillende scholen hier in Lusaka. Ook Sport in Action zou meedoen, dus voor ons zeker de moeite waard om een kijkje te nemen! Sport in Action zou om 07.00 uur ’s ochtends verzamelen bij het kantoor, dus wij Nederlanders waren natuurlijk netjes op tijd. Helaas was er nog niemand van Sport in Action te vinden.. ben ik dan voor niks om 06.00 uur mijn bed uit gegaan op mijn vrije zaterdag?! Een half uur later arriveerde dan de eerste en rond 08.30 vertrokken we richting de Civic Centre, de plek waar alle organisaties, scholen, etc. zich moesten verzamelen. En niet lopend dit keer, maar achter op pick-up vrachtwagen! Woehoee, met je haren in de wind lekker skeuren over de autoweg! Aangekomen bij Civic Centre wisten we niet wat we zagen, zoveel verschillende scholen en allemaal waren ze nog even de laatste dingen aan het doornemen voordat de mars zou beginnen. Wij gingen ondertussen vast een plekje zoeken langs de route, om zo mooi uitzicht te hebben op iedereen. Helaas begon het toen gigantisch hard te regenen. Ook schuilen onder een boom hielp niet meer. Toen het droog was (en wij zelf nog zeiknat..) kon de mars dan eindelijk beginnen rond 11.00 uur ongeveer. Het voelde net alsof je naar een optocht in Nederland aan het kijken was, alleen was iedereen hier aan het marcheren voor belangrijkste mensen uit Zambia. Het was erg leuk om mee gemaakt te hebben! Voor dat de mars begon was er helaas ook nog even een schrikmomentje, opeens kwam er een groep met opstandelingen richting de belangrijke mensen gerend. Gelukkig greep de politie goed in en leidde de mensen de andere kant op. Veel mensen hadden ons hier van tevoren ook wel al op gewezen, want net zoals in bijna elk land is niet iedereen het hier met de president eens. Toen de politie ze had weggedreven, kon de mars gelukkig toch gewoon doorgaan. Na de mars ben ik samen met Floris en Melanie bij een voetbaltoernooi van Wycliff (iemand van Sport in Action) gaan kijken. Helaas regende het de hele tijd, maar het was wel leuk om te zien hoe zoveel kinderen en jongeren plezier kunnen maken op een sportveldje in een buurt. We kregen zelfs eten en drinken aangeboden door de kerk, het gaf ons echt een goed gevoel om te zien dat op deze manier de kinderen hier vermaakt worden! En net toen we dachten dat we alle regen van die dag zo’n beetje wel gehad hadden, werden we onderweg naar het busje weer getroffen door een stortbui. Alweer zeiknat! Maar gelukkig hebben we nog maar ongeveer 2 weekjes last van de regen, want dan is het regenseizoen voorbij. Jeej!:)

Naast het achter op de pick-up vrachtwagen staan, heb ik ook al een paar keer achter op de auto van mijn gastmoeder gestaan en zijn we op de terugweg van OYDC naar town een keer achterop een andere vrachtwagen gehopt. Héérlijk! Zoiets doet je dan weer even beseffen dat alles wat je meemaakt hier eigenlijk speciaal is en maakt mijn Afrika ervaring nog mooier.

Toch moeten we de meeste keren toch kiezen voor de minibusjes hier. Laatst moest ik ’s ochtends al vroeg richting mijn school in Chibolya en dat betekent hier vaak lang in de file staan. De buschauffeur die ik had, had echter geen zin om zo lang te wachten en besloot naast de weg de andere auto’s in te gaan halen. Met als resultaat, ochtendgymnastiek in het busje & een aantal blauwe plekken rijker! Nee, op zo’n moment vind je het opeens niet zo erg meer dat je opgepropt in het busje zit en de mensen naast je ervoor dat je nog net niet de hele bus doorvliegt;)! Ook dat de deur een tijdje vastzit of er tijdens een ritje uitvliegt heb ik vorige week meegemaakt. De ritjes in de blauwe minibusjes, ze blijven mij elke keer weer verbazen!

Naast de gewone kerkdienst van vorig weekend, had zondag 13 maart iemand van Sport in Action ons meegevraagd naar zijn kerk. Hij wilde deze graag aan ons laten zien, dus besloten Floris, Melanie en ik om ook daar een kijkje te nemen. De dienst begon om 10.00 uur, maar toen de dienst om 13.30 dan eindelijk was afgelopen konden we terugkijken op een best wel indrukwekkende ervaring. Veel zingen, veel dansen (zelfs wij hebben nog meegedanst!) en wat mij nog het meest bij is gebleven is het moment dat veel mensen begonnen te bidden, huilen en soms zelf half neervielen op de grond. Ik voelde me op dit moment best wel even ongemakkelijk, maar het laat je ondertussen ook nadenken over je eigen geloof en de rol die het geloof in dit land speelt.

Afgelopen weekend een rustiger weekendje gehad. Vrijdag en zaterdag waren de kinderen van Harriet (mijn gastmoeder) thuis, dus dat zorgde voor weer wat meer gezelligheid. Harriet heeft twee kinderen, Kaweme (12) en Toko (8). Kaweme was afgelopen week net 12 geworden, dus hadden wij geluk dat we ook nog mochten smullen van een lekkere taart! Als iemand hier jarig is, is het traditie dat iemand anders slagroom van de taart op het hoofd van de jarige smeert en daarna gaat dansen als een aap. Superleuk om mee te maken. En als cadeautje hadden Melanie en ik hem een voetbaltenue gegeven, Kaweme was helemaal blij! Verder hebben we heel vaak Hally Gally gespeeld en o.a. touwtje gesprongen in de voortuin. Zondag lekker thuis op de bank filmpjes gekeken en genoten van het lekkere weer.

Met ons project loopt alles gelukkig ook goed. Het draaiboek voor het handbaltoernooi is af, de scholen zijn geregeld, dus laat aankomende zaterdag maar komen! Vrijdag zullen we nog even de laatste dingen doorspreken, zodat we er helemaal zeker van dat alles goed geregeld is. De P.E. lessen op Chibolya gaan ook goed, net zoals de volleybaltrainingen. Afgelopen tijd heb ik samen met een gymleraar 3 peer-leaders uitgekozen, dit zijn 3 leerlingen die de trainingen langzaam van mij zullen gaan overnemen, zodat als ik weg ben de volleybaltrainingen ook blijven doorgaan. Deze leerlingen zullen zich ook aansluiten bij Sport in Action. Aankomende tijd zal ik deze peer-leaders door middel van workshops en een handleiding alle informatie geven over volleybal die zij nodig zullen hebben om de trainingen van mij over te nemen. Ik hoop dat ze vanaf mei in staat zijn om dit te doen, zodat ik ze de laatste keren nog kan ondersteunen en zeker weet dat ze er klaar voor zijn om het vanaf juni helemaal over te nemen. Ook zijn we begonnen met de eerste stappen voor het aanleggen van een volleybalveld bij de school in Chibolya. Dit zal nog een hele opgave worden, maar we gaan ons best doen! Ook ben ik voor deze school nu bezig met het maken van een sponsorproposal en sponsorbrieven, zodat de school hopelijk op deze manier makkelijker sponsors kan vinden om zo ook zelf de sportteams te blijven onderhouden met materialen en kleding in de toekomst. Ondertussen lopen de opdrachten voor Sport in Action zelf, zoals een handleiding voor nieuwe vrijwilligers/studenten, workshops over sponsoring en het organiseren van een teambuildings dag ook langzaam door. Nee, we hoeven ons hier zeker niet te vervelen! En gelukkig zijn in april de scholen hier gesloten, dus geen P.E. lessen en genoeg tijd om dan aan onze opdrachten te werken.

Ook was het vorige week alweer tijd voor een nieuwe stempel in ons paspoort, wat dus betekent dat ik hier al weer meer dan 2 maanden ben! Op sommige dagen lijkt het echt alsof de tijd voorbij vliegt, dingen beginnen normaal te worden en zelfs op sommige momenten voel ik mij hier net een Afrikaantje! Maar als ik dan naar mijn armen en benen kijk besef ik me dat ik toch echt een Mzungu ben!;) Op sommige momenten kijk ik stiekem toch ook wel al weer uit naar het moment dat ik weer in Nederland aankom, maar gelukkig zorgen alle leuke gebeurtenissen en dingen die ik nog wil en hoop te kunnen betekenen voor de mensen hier dat ik in de 3 maanden die ik hier nog zit zeker weten nog wil gaan knallen en uiteraard volop genieten!

Naast andere Mzungu’s hier in Lusaka, zie je hier zo nu en dan ook een blanke Afrikaan lopen. De eerste keer moest ik toch nog wel even een extra keer goed kijken, maar gelukkig kon iemand anders mij vertellen dat dit Afrikaanse albino’s zijn. Net zoals in Nederland, alleen hier vallen ze nog even net iets meer op. Ze zijn bijna helemaal wit en hebben ook een hele lichte haarkleur. De eerste keren ook heel apart, maar ook hieraan ben ik ondertussen alweer gewend.

Als laatste van dit verhaaltje wil ik iedereen weer bedanken voor zijn berichtje, mailtje en/of kaartje! Superleuk!

Liefs vanuit Lusaka!
Xx Corry